İsimsiz aşklar

Kalbi sızlıyordu minik kızın. Duvarın dibine oturdu ağlamaya başladı. Annesinden ayrıldığı yetmiyormuş gibi bu kez de anneannesini almıştı Allah Baba. Allah baba kötü değildi. Anneannesi hep öyle söylerdi.

Küçük kız olanları düşündü. Aklına lanetlendiği geldi. Kesinlikle o doğmaması gereken bir çocuktu. Anne babasının bir gecelik zevkiydi. Barda tanışılış bir baba nasıl bulunabilirdi. Bulsa bile ona baba denilir miydi? Kıza teyzesi baktı. Onu büyüttü. Sonra yıllar sonra kız artık teyzesinden ayrılma vaktinin geldiğini anladı. Çünkü artık büyümüş ve kendine bakabileceği işini bulmuştu.

Minik kız asla aşık olmamıştı. İş yerinde ki kızlar her hafta sevgilileriyle çıkarken kız hafta sonlarını da evinde çalışarak ya da mezarlığa giderek geçiriyordu.

Bir gün iş yerinde ki bütün kızlar bir adamdan bahsetmeye başladılar. Adama hakkında çok şey konuşuldu kız hiçbirini duymadı bile. Umurunda değildi.

Sonra bir gün depoya indiğinde biriyle karşılaştı iş icabı selam verdiler birbirlerine. Çocuk kızdan hoşlanmıştı ama ona göre basit bir hoşlanmaydı bu yani o öyle görüyordu. Sonra kızı sürekli görmeye başladı. Kız adama aşık olduğunu fark etmemişti bile. Ama onunla konuşurken hep midesi bulanırdı.Rüyalarında birbirlerini gördüler hep hatta kız bir keresinde sabahleyin adamı gördüğünde gülmeye başladı çünkü adam rüyada ki kıyafetleri giymişti.